Lief Hart,

Ik schrijf deze brief omdat ik graag mijn excuses wil maken. Sorry voor al mijn verwarrende gedachten van de afgelopen jaren. Het is dan ook niet gek dat je soms zo verdrietig was. Ook nog sorry voor de keren dat ik je vertelde dat je van jezelf moest leren houden. En al helemaal sorry voor die keer dat je me tegen een ander hoorde praten over jouw beschadigingen. Alsof jij uberhaupt ooit kapot bent geweest. Het spijt me.

Samen deden we zo ons best om die liefde van jou, die ik nog steeds niet kan bevatten, te vinden en te houden. Weet je nog hoe we het keer op keer weer kwijt raakten?

Het was een paradijs. En ik je trouwste vriend. Ik was er stil van. Tot hij plots verdween en een gapend gat achter liet waar jij zo verdrietig van was. ‘Waarom zou hij dat doen?’ ‘Zou ik wat verkeerds hebben gedaan?’ Ik bedacht dat we dat gevoel misschien nog wel terug konden winnen en plande en strategie. Lieve woorden en slimme zetten. Zodat hij wel terug moest komen en zou blijven. Maar des te liever ik was, des te makkelijker en gemener hij werd. Waarop hij ons keer op keer verliet. Ik heb je zo teleurgesteld door hem te vertrouwen. Ik sprak je toe. Geen zorgen, ik zal je beter beschermen de volgende keer.

Hij was super lief en ook de seks was best óke. Eigenlijk leek het wel een beetje op dat gevoel van eerder. Toch konden we er niet helemaal van genieten. Ik kon niet met zekerheid zeggen dat ik hem vertrouwde. En ik meen het als ik zeg dat ik je wilde beschermen. Maar jouw gevoel was zo heftig. Ik moest er wel wat aan doen. Ik wilde je laten zien dat het bij een ander ook zo fijn kon zijn. En ik wilde je laten zien dat ik gelijk had. Een kater is verdrietig maar duurt een heel stuk minder lang als jouw eenzaamheid van eerder. Terwijl onze bedpartner serieuzer werd, werd ik zo benauwd. Waarom wil hij me zo dichtbij? Wil hij me controleren? Hij gaat me vast pijn doen. Ik vertrouwde hem niet…

Nu we met zijn tweetjes over zijn begrijp ik je pas echt. Die liefde die ik voor jouw wilde (terug)winnen, ben jij nooit verloren. Je voelt het bij muziek; verhalen; de regen; de zon en elke keer als we samen weer wat nieuws hebben geleerd. Het spijt me zo.

Jij was altijd mijn trouwste volger. Ik heb een het kat-en-muis-spel met je gespeeld alsof je mijn pion was. Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik het volgende rondje al mijn geld op jouw inzet. Ik heb je flink onderschat.

Ik geef het denken op. Jij moet de leiding nemen in het spel van de liefde. Ik kan niet begrijpen dat je van dingen houdt, simpelweg omdat die dingen er zijn. Dus vertel me wat je leuk vindt en waar je warm voor wordt dan zal ik regelen dat we dat gaan doen. Misschien kan ik dan ooit beschrijven wat echte liefde is. En misschien zal ik er wel altijd stil van zijn.

Liefs, Je hersens

NB: Het is voor mij nog wel heel spannend hoor. Misschien gaat het nog wel een paar keer fout. Kun je me voor die keren alvast vergeven? Dan kunnen we verder zonder al te veel verdriet.